هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
تماس اینترپروگزیمال در دندانپزشکی ترمیمی و پروتزی
تماس اینترپروگزیمال چیست؟
ناحیهای از دندان که در تماس نزدیک با دندان مجاور در همان فک قرار دارد. تنظیم صحیح این تماس در ترمیمهایی مانند کراون، بریج، ایمپلنت، اینله و آنله چالشبرانگیز و بسیار حیاتی است.
چالشهای رایج در تنظیم تماس اینترپروگزیمال
• تماس بیش از حد نزدیک
منجر به مارجینال سیت ناقص و التهاب لثه
• تماس بیش از حد سست
باعث گیر غذایی، شکست ترمیم، پوسیدگی و نارضایتی بیمار
• تماس نادرست = ارسال مجدد به لابراتوار + اتلاف وقت + نارضایتی بیمار
عوارض تماس نادرست اینترپروگزیمال
1. دندانقروچه یا حرکت دندانی
2. التهاب لثه و تشکیل پاکت پریودنتال
3. تشکیل جرم و کلکولوس
4. مارجینال سیت ناقص
5. پوسیدگی ناحیه پروگزیمال
6. گیر غذایی و کاسپ پلانجر
7. درد و حساسیت بیش از حد
8. دشواری در رعایت بهداشت توسط بیمار
هدف کلینیکی:
برقراری تماسی با سفتی دینامیک متعادل:
نه آنقدر سفت که مانع نشستن رستوریشن شود، نه آنقدر شل که باعث گیر غذایی گردد.
در دندانهای طبیعی، این فاصله حدود ۲۱ میکرومتر است.
۵ روش کاربردی برای ارزیابی تماس اینترپروگزیمال
۱. نخ دندان رنگیشده با جوهر یا کاغذ آرتیکلاتور
ساده و دقیق برای تشخیص تماس ناکافی یا بیش از حد
علامتگذاری دقیق روی سطح رستوریشن
۳. کاغذ آرتیکلاتور مخصوص اینترپروگزیمال (مانند Proxi-Chek از Microcopy)
کاربردی برای تماسهای دقیق – محدودیت در دندانهای خلفی
۴. اسپری اکلوزال (مثل Arti-Spray از Bausch)
قابل استفاده روی سطح تماس – ممکن است در خلف کاربرد محدود داشته باشد
۵. مارکر مخصوص کانتکت پوینت (مانند Spotit از Directa)
دقیقترین و راحتترین گزینه برای تشخیص تماس
ویژگیها:
• قابل استفاده با یک دست
• مناسب دندانهای قدامی و خلفی (مدل صاف و زاویهدار)
• نوک نازک برای عبور آسان بین دندانها
جمعبندی:
تنظیم صحیح تماس اینترپروگزیمال =
ترمیم پایدار، عملکرد بهتر، زیبایی بیشتر، سلامت لثه و رضایت بیمار