قسمت 64 دنت‌کست-اثر رشد فکین بر نتایج بلند مدت درمان ایمپلنت

تأثیر ویژگی‌های رشدی در Long Face و Short Face بر مندیبل و جایگذاری ایمپلنت

رشد مندیبل در بیماران با الگوهای رشدی Short Face و Long Face تأثیر مستقیمی بر نتایج درمان ایمپلنت دارد. در این مقاله، به بررسی تأثیر این الگوها در پلان‌های Vertical و Sagittal، به‌خصوص بر موقعیت ایمپلنت، می‌پردازیم.

Short Face و تأثیرات آن بر رشد مندیبل:

          •        در بیماران با Short Face، مندیبل به سمت بالا و Buccal رشد می‌کند.

          •        در ناحیه قدامی مندیبل:

          •        با افزایش سن، ایمپلنت‌ها در بیماران جوان نسبت به دندان‌های طبیعی Lingual Drift بیشتری نشان می‌دهند. این امر به دلیل میزان بالاتر Mesial Drift در این بیماران است.

          •        در ناحیه پرمولرها:

          •        رشد عمودی در این ناحیه بیشتر است، که ممکن است منجر به Intraocclusion شود.

Long Face و تأثیرات آن بر رشد مندیبل:

          •        در بیماران با Long Face، مندیبل به سمت بالا و اغلب به‌صورت Lingual رشد می‌کند.

          •        در ناحیه قدامی مندیبل:

          •        با افزایش سن، ایمپلنت‌ها به تدریج Labial Drift پیدا می‌کنند، زیرا دندان‌ها در این بیماران به سمت Lingual حرکت می‌کنند.

          •        در ناحیه خلفی مندیبل:

          •        رشد عمودی و تغییرات قابل‌توجهی تا 25 سالگی ادامه می‌یابد که ممکن است موجب تغییرات تا 5 میلی‌متر در ارتفاع شود. در نتیجه، ایمپلنت‌های قرار داده‌شده در سنین پایین احتمالاً دچار Infraclusion خواهند شد.

بررسی ایمپلنت در نواحی مختلف فک

1. ناحیه قدامی ماگزیلا (Anterior Maxilla)

          •        ویژگی رشد:

رشد عمودی در این ناحیه نسبت به سایر نواحی برجسته‌تر است و تا سنین بالاتر ادامه می‌یابد.

          •        مشکلات احتمالی:

          •        تفاوت در رشد عمودی منجر به ناهماهنگی ایمپلنت با دندان‌های طبیعی می‌شود که ممکن است نیازمند تعویض بخش Transgingival یا تغییر در Superstructure ایمپلنت باشد.

          •        به دلیل افزایش طول Cantilever عمودی، مشکلات مکانیکی برای پروتز ایجاد می‌شود.

          •        رشد عرضی:

در بیماران Short Face، بسته شدن Midpalatal Suture به تأخیر می‌افتد و رشد عرضی بیشتری رخ می‌دهد. بنابراین، باید ایمپلنت‌گذاری تا پایان رشد عرضی به تأخیر بیفتد.

2. ناحیه خلف ماگزیلا (Posterior Maxilla)

          •        ویژگی رشد:

در این ناحیه، رشد در پلان‌های Vertical و Sagittal متغیر و غیرقابل پیش‌بینی است.

          •        مشکلات احتمالی:

          •        ایمپلنت‌های زودهنگام ممکن است به‌مرور Submerged شوند یا به داخل Maxillary Sinus و Nasal Cavity نفوذ کنند.

          •        در بیماران Partial Edentulism، ایمپلنت‌های مجاور دندان‌های طبیعی ممکن است دچار Intraocclusion شوند که می‌تواند مشکلات زیبایی و آسیب به پریودنتال دندان‌های مجاور ایجاد کند.

          •        توصیه:

ایمپلنت‌گذاری باید تا پایان رشد به تعویق بیفتد. در کودکان کاملاً بی‌دندان، ایمپلنت می‌تواند تحت شرایط کنترل‌شده انجام شود.

3. ناحیه قدامی مندیبل (Anterior Mandible)

          •        ویژگی رشد:

در این ناحیه، Symphysis مندیبل در دوران کودکی بسته می‌شود و رشد محدودتر است.

          •        مشکلات احتمالی:

          •        در بیماران Partial Edentulism، رشد جبرانی در کمپلکس Dentoalveolar ممکن است مشکلاتی ایجاد کند.

          •        توصیه:

در بیماران کاملاً بی‌دندان، این ناحیه برای ایمپلنت‌گذاری مناسب است.

4. ناحیه خلف مندیبل (Posterior Mandible)

          •        ویژگی رشد:

تغییرات گسترده‌ای در پلان‌های Transverse، Sagittal، و Vertical در این ناحیه رخ می‌دهد.

          •        رشد مندیبل به همراه چرخش Rotational Growth تغییرات عمده‌ای در زاویه راموس و مرز تحتانی مندیبل ایجاد می‌کند.

          •        مشکلات احتمالی:

          •        به دلیل ادامه رشد، ایمپلنت‌های قرار داده‌شده در سنین پایین در این ناحیه ممکن است مشکلاتی ایجاد کنند.

          •        توصیه:

ایمپلنت‌گذاری در این ناحیه باید تا زمان اتمام رشد اسکلتال به تأخیر بیفتد.

سن مناسب برای درمان ایمپلنت

          •        سنین بحرانی برای دختران و پسران:

          •        دختران: 9 تا 15 سال.

          •        پسران: 11 تا 17 سال.

با این حال، در بیماران Long Face رشد ممکن است تا 25 سالگی ادامه داشته باشد.

          •        روش‌های بررسی وضعیت رشد:

          1.       رادیوگرافی سفالومتری:

          •        تهیه تصاویر با فاصله 6 ماه و بررسی سوپراایمپوزیشن تغییرات.

          2.      رشد قدی:

          •        بررسی افزایش قد در طول دو سال متوالی؛ اگر رشد سالانه کمتر از 0.5 سانتی‌متر باشد، رشد متوقف شده است.

          3.      وضعیت دندانی:

          •        بررسی وضعیت Second Molar برای تعیین مرحله رشد.

          4.      رادیوگرافی مچ دست:

          •        ارزیابی وضعیت صفحات رشدی برای تعیین پایان رشد اسکلتال.

نتیجه‌گیری

          •        ایمپلنت‌گذاری در بیماران با رشد فعال باید با احتیاط و پس از اتمام رشد اسکلتال انجام شود.

          •        در بیماران Long Face، به‌خصوص در نواحی با رشد عمودی بالا، باید تا سنین 25 سالگی تأخیر در ایمپلنت‌گذاری در نظر گرفته شود.

          •        روش‌های ترکیبی برای تعیین توقف رشد بهترین راهکار برای تصمیم‌گیری صحیح در این بیماران است.