قسمت ۹۴ دنت کست
عنوان: فصل اول، قسمت هشتم – چرخه حیات یا چرخه مرگ دندان
مفهوم قدیمی:
- گسترش حفره‌ها به سمت لینگوال یا فیشیال برای خودتمیزشوندگی (کانسپت G.V. Black: Extension for Prevention)
- امروزه غیرقابل پذیرش، حتی برای ترمیم‌های آمالگام
چرخه حیات (مرگ) دندان:
- شروع با ضایعه پروگزیمال کوچک
- ترمیم آمالگام (پروگزیمواکلوزال) با اصول قدیمی
- ضعیف شدن کاسپ‌ها و ایجاد ترک (Cusp Fatigue)
- نیاز به روکش (Retention Form)
- درمان کانال ریشه و نیاز به گیر از داخل ریشه
- مشکلات لثه‌ای به دلیل مارجین‌های زیرلثه‌ای
- نهایتاً شکست کامل و جایگزینی با ایمپلنت
توقف چرخه با ترمیم‌های ادهزیو (باندشونده):
- حفظ ساختار کاسپ
- توقف ترک‌ها و جلوگیری از پیشرفت به سمت شکست دندان
تقویت کاسپ‌ها با تکنیک Acid Etching:
- ترمیم‌ها بر حرکت و تغییر شکل کاسپ‌ها اثرگذار هستند
- استحکام دندان تحت تأثیر نوع و اندازه حفره قرار دارد
- مقایسه انواع حفرات (MO، MOD، Slot) و تأثیر بر استحکام کاسپی
- بهترین استحکام مربوط به دندان طبیعی دست‌نخورده و سپس ترمیم اینله سرامیکی باندشونده
مقایسه نمودار حرکت کاسپی:
- شیب نمودار بیشتر نشان‌دهنده استحکام بالاتر
- حفره MOD بیشترین تأثیر منفی بر استحکام دارد
- حفره MO نسبت به MOD اثر کمتری دارد
قسمت نهم – کپی کردن یا شبیه‌سازی طبیعت:
- بافت پریودنتال سالم و شرایط نرمال: امکان بازسازی کامل بیومیمتیک
- از دست رفتن بافت (مثال: تحلیل استخوان و ایجاد Black Triangle): نیاز به تغییرات مصنوعی (مثل مینی‌وینگ) برای جبران نقص‌های زیبایی، نه لزوماً بیومیمتیک
توضیح مینی‌وینگ:
- بالچه کوچک در ناحیه پروگزیمالی
- تبدیل تماس نقطه‌ای به تماس خطی
- ایجاد پاپیل پایدار برای بستن Black Triangle
قسمت دهم – رستوریشن بیومیمتیک روی ایمپلنت:
- مزیت ایمپلنت: حفظ ساختار دندان‌های مجاور (عدم تراش برای بریج)
- مشکلات: فقدان لیگامان پریودنتال (PDL)، چالش زیبایی (لثه تیره و تحلیل رفته)، اینفراکلوژن، وجود Black Triangle
- مینی‌وینگ برای جبران مشکلات زیبایی
چالش‌های فانکشنال رستوریشن ایمپلنت:
- افزایش چیپینگ سرامیک به دلیل نبود PDL
- استفاده از متریال‌های الاستیک‌تر (HPP، مثل PEEK) برای ایجاد خاصیت ضربه‌گیر و بهبود عملکرد مشابه دندان طبیعی
- رستوریشن‌های دولایه (هسته از HPP و لایه ونیرکننده از سرامیک)
رستوریشن‌های ثابت باندشونده (رزین باند) جایگزین ایمپلنت:
- قابل استفاده در نواحی قدامی
- تک‌ریتینر ارجحیت دارد: کانزرواتیوتر، راحتی در نگهداری و نخ کشیدن
- زیرکونیا و لیتیوم دی‌سیلیکات، مواد رایج برای فریم‌ورک (توجه به مشکلات Debond و شکستن)
نتایج بالینی:
- موفقیت بلندمدت در جایگزینی تک‌ریتینر
- کاربرد موفق در نواحی قدامی، کانین‌ها و پرمولرها
- نواحی خلفی نیاز به دو ریتینر برای دوام بهتر
نتیجه‌گیری کلی:
- تأکید بر حفظ ساختار طبیعی دندان و رویکردهای ادهزیو برای توقف چرخه تخریب
- استفاده از مواد و تکنیک‌های نوین (مثل HPP و رستوریشن‌های باندشونده) برای تقلید بهتر از عملکرد طبیعی دندان
