دنتکست 81-انواع کانکشن بین اباتمنت و فیکسچر

قسمت ۸۱ دنت‌کست – بررسی اتصال اباتمنت به ایمپلنت (IAC) – بخش دوم: کانکشن‌های اینترنال

در این جلسه، بحث را از کانکشن‌های داخلی (internal connection) ادامه می‌دهیم. طراحی اینترنال کانکشن یک تحول بزرگ بود که با هدف برطرف کردن معایب اکسترنال هگز معرفی شد. اولین طراحی داخلی توسط “نیز نیک” به اسم “Core-vent” ارائه شد که دارای یک هگز ۱.۷ میلی‌متری با زاویه ۴۵ درجه بود و داخل فیکسچر قرار می‌گرفت. این طراحی باعث هدایت نیروی جویدن به مرکز ایمپلنت و توزیع بهتر استرس می‌شد. همچنین ثبات پیچ و پروتز را افزایش می‌داد.

مزایای کانکشن‌های داخلی (Internal Connections):

            •   احتمال شل شدن اسکرو کمتر از ۳.۵٪ گزارش شده.

            •  به‌دلیل ارتفاع کمتر پلتفرم، زیبایی و emergence profile بهتری ایجاد می‌شود.

            •  مقاومت بالاتر در برابر micromotion و نفوذ باکتری.

            •توزیع بهتر استرس نسبت به اکسترنال هگز.

انواع Internal Connection:

            1.  Internal Hex

یک کانکشن رایج با عمق ۱.۲ تا ۵ میلی‌متر. دارای ۶ جهت چرخش (۶۰ درجه‌ای). ثبات بالایی دارد. نمونه معروف: Zimmer Screw-vent.

            2. Double Hex (Friadent Frialit-2)

دارای دو هگز تو در تو (دابل هگز) و ۱۲ نقطه تماس. برای راحتی در قرار دادن اباتمنت با زاویه‌های مختلف و توزیع بهتر نیرو.

            3. Internal Octagon (Octagonal Internal Connection)

طراحی هشت‌ضلعی داخلی که توسط Calcitek معرفی شد. به‌دلیل شباهت زیاد به دایره، مقاومت به چرخش کمی دارد و محبوب نشد.

            4.  Internal Spline (مثل Neoss)

دارای ۶ زبانه روی اباتمنت که داخل شیارهای بدنه ایمپلنت می‌نشیند. ایجاد پلتفرم سوئیچ و کاهش اسکرولوزنینگ.

            5. Tri-channel Connection (مثال: Nobel Biocare)

کانکشن مثلثی‌شکل با ۳ جهت روتیشن (۱۲۰ درجه). یک حالت slip-fit با عمق ۱.۲ میلی‌متر.

            6.  Cam Tube Connection (Camlog)

دارای سه زائده دندانه‌مانند که در شیار مخصوص بدنه فیکسچر جا می‌گیرند. عمق ۵.۴ میلی‌متر. ثبات بالا و کاهش اسکرولوزنینگ.

            7. Keystone Modification

مشابه tri-channel اما با ۶ لوب به‌جای ۳، برای موقعیت‌دهی دقیق‌تر.

Internal Friction Fit یا Cold Weld Connection

در این کانکشن‌ها فضای بین اباتمنت و ایمپلنت تقریباً صفر است، اصطکاک مکانیکی بالا ایجاد می‌شود که ثبات، سیل میکروبی و مقاومت به نیرو را افزایش می‌دهد. مثلاً:

            •  Zimmer و BioHorizons از internal hex با friction fit استفاده می‌کنند که با سفت کردن با نیروی مشخص، misfit چرخشی را به صفر می‌رسانند.

            •   Morse Taper یا Locking Taper:

            •   Cone-in-cone design

            • ثبات مکانیکی بالا

            • زاویه تیپر ۲ تا ۴ درجه

            • نیازی به پیچ ندارد (مثلاً ایمپلنت Bicon که اباتمنتش فقط با اصطکاک نگه داشته می‌شود).

Conical Screw (Con-screw) Connection:

ترکیب Morse taper با اسکرو برای فیت بهتر و سیل عالی. مثال‌ها:

            •  Straumann (ITI) با cone ۸ درجه و internal hex یا octagon.

            • Astra Tech با cone ۱۱.۵ درجه و anti-rotation دوازده‌وجهی (dodecagon).

            •  Ankylos با Morse taper 5.7 درجه که هم indexed و هم non-indexed دارد.

Platform Switching:

مدیفیکیشنی در اتصال اباتمنت و ایمپلنت برای جلوگیری از تحلیل استخوان کرستال. اگر قطر اباتمنت کمتر از قطر فیکسچر باشد، محل اتصال مدیال‌تر شده و التهاب از استخوان دور می‌شود.

            •  این مفهوم توسط Gardner (2005) و Lazzara (2006) مطرح شد.

            • اگر اختلاف قطر حداقل ۰.۴ میلی‌متر باشد، کاهش معنی‌دار در bone loss خواهیم داشت (میانگین ۱.۵۶ میلی‌متر).

            •   نیاز به بافت نرم با عمق حداقل ۳ میلی‌متر برای ایجاد emergence profile مناسب.