دنتکست 80-انواع کانکشن بین اباتمنت و فیکسچر

قسمت ۸۰ پادکست DentCast – اتصال ایمپلنت و اباتمنت (Implant–Abutment Connection | IAC)

در درمان‌های ایمپلنت، ما یک سیستم متشکل از سه بخش داریم:

            • fixture: بخشی از ایمپلنت که با جراحی درون استخوان قرار می‌گیرد.

            • abutment: رابطی که روی fixture قرار می‌گیرد و پایه‌ای برای پروتز است.

            • prosthesis: ترمیم نهایی که ممکن است تک واحدی یا چند واحدی باشد.

نقطه اتصال fixture و abutment که به آن IAC (Implant–Abutment Connection) گفته می‌شود، نقش مهمی در استحکام، ثبات و مقاومت در برابر نفوذ باکتری ایفا می‌کند.

انواع IAC از نظر طراحی:

            1.  External connection: قسمت نر بیرون از ایمپلنت قرار دارد.

            2. Internal connection: اتصال در داخل بدنه ایمپلنت طراحی شده است.

انواع درگیری (fit):

            • Slip fit: درگیری با فضای بسیار جزئی (passive fit)

            • Friction fit: درگیری اصطکاکی (مثل Morse taper یا conical screw)

اشکال ضدچرخش (anti-rotation):

hexagon (شش‌ضلعی)، octagon (هشت‌ضلعی)، cone hex، spline، tri-channel و غیره

بررسی طراحی‌های مختلف IAC:

            1. External Hex Connection

            •  طراحی اولیه توسط Brånemark

            •  ارتفاع hex: حدود ۰.۷ میلی‌متر

            • مزایا: سابقه بالینی طولانی، تطابق‌پذیری با سیستم‌های مختلف

            •معایب: screw loosening بالا (۶ تا ۴۸٪)، micro-movement، محدودیت فضا و زیبایی، نیاز به ابزار خاص

            • اصلاحات رایج: افزایش ارتفاع تا ۱.۲ میلی‌متر، پهن‌تر کردن hex، طراحی tapered برای ایجاد friction fit (مثال: Paragon)

            2. External Octagon (ITI)

            • طراحی هشت‌ضلعی برای چرخش ۴۵ درجه‌ای

            • معایب: مقاومت پایین در برابر چرخش، ناسازگاری با abutment زاویه‌دار، کاربرد محدود

            3.External Spline (Calcitek)

            •طراحی با ۶ زائده بیرون‌زده از بدنه ایمپلنت که داخل شیار متناظر در abutment قرار می‌گیرند

            •مزایا: کاهش screw loosening، افزایش پایداری چرخشی

            •معایب: نیاز به تجهیزات اختصاصی، کمتر شناخته شده

            4. Internal Hex

            •مزایا: پایداری بالاتر، زیبایی بیشتر

            • معایب: نیاز به دقت بالاتر در نصب

            5. Morse Taper (Friction Fit)

            •  فیت اصطکاکی بسیار قوی

            •کاهش چشمگیر میکروگپ و نفوذ باکتری

            • نیازمند تکنیک دقیق کلینیکی

نقش پیچ (screw)، پریلود (preload) و نیروی فشاری (clamping force):

            • پیچ با اعمال torque خاص تحت کشش قرار می‌گیرد و نیرویی به نام preload ایجاد می‌کند.

            •  این preload همان نیروی clamping است که abutment و fixture را در کنار هم نگه می‌دارد.

            •  مقدار مطلوب preload: حدود ۷۵٪ نیروی خارجی احتمالی

ویژگی‌های پیچ ایده‌آل:

            • flat head

            •رزوه‌های بلند و یکنواخت (حداقل ۶ thread)

            • قطر بیشتر = preload بالاتر

            •  پیچ با روکش gold titanium = اصطکاک کمتر، preload بیشتر

            •   پیچ‌های tapered = clamping force کمتر، توزیع نامتعادل نیرو

Settling Effect:

سطوح تماس بین implant و abutment در مقیاس میکروسکوپی ناهموار هستند.

با بستن پیچ، این ناهمواری‌ها به تدریج صاف می‌شوند و اجزا بهتر درگیر می‌شوند.

            • این فرآیند را settling effect می‌نامند.

            • منجر به کاهش ۲ تا ۱۰ درصدی preload می‌شود.

            •  توصیه: ۱۰ دقیقه پس از بستن پیچ، مجدد torque وارد شود.

مقایسه طراحی‌های IAC:

            1. External Hex Connection

مزایا: سابقه بالینی زیاد، سازگار با سیستم‌های متنوع

معایب: screw loosening بالا، محدودیت در فضا و زیبایی، micro-movement

            2.External Octagon (ITI)

مزایا: امکان چرخش زاویه‌دار

معایب: مقاومت پایین به چرخش، کاربرد محدود

            3. External Spline

مزایا: ثبات بالا، کاهش screw loosening

معایب: نیاز به ابزار خاص

            4. Internal Hex

مزایا: استحکام بالاتر، زیبایی بیشتر

معایب: نیاز به دقت در مونتاژ

            5.Morse Taper

مزایا: فیت اصطکاکی قوی، بدون میکروگپ

معایب: نیاز به تکنیک دقیق، جداسازی دشوار در موارد خاص