دنتکست 71-باند به فلز

در این قسمت از دنت‌کست، به بررسی جدیدترین پیشرفت‌ها در باندینگ رزین به فلز پرداخته می‌شود. با بهبود مونومرهای ادیشن و تکنیک‌های مختلف آماده‌سازی سطحی، قدرت باند رزین به فلز-پرسلن افزایش یافته و حتی می‌تواند از باند رزین به انامل اچ‌شده نیز قوی‌تر باشد.

۱. بررسی ضخامت دنتین در کراس‌سکشن مولرها

                        •   در یک مدل تیپیکال، فاصله پالپ چمبر تا سطح اکلوزال ۷ میلی‌متر است.

                        •       در صورت کاهش ۳ میلی‌متری از سطح اکلوزال، همچنان ۴ میلی‌متر دنتین باقی می‌ماند.

                        ۱. بررسی ضخامت دنتین در کراس‌سکشن مولرها (ادامه)

                        •        اما در ناحیه اگزیال، در صورت تراشیدن ۲ میلی‌متر، کمتر از ۱ میلی‌متر دنتین باقی خواهد ماند.

                        •        بسیاری از پرسلن‌های پرسی، طبق دستورالعمل کارخانه سازنده، نیاز به ۲ میلی‌متر تراش در ناحیه پروگزیمال دارند که ممکن است میزان دنتین باقیمانده را محدود کند.

راه‌حل پیشنهادی:

استفاده از آنله‌های فلزی که در مطالعات کلینیکی، به‌ویژه در مولرها، موفق بوده‌اند. در یک مطالعه، آنله‌های سرامیکی با ضخامت ۲ میلی‌متر بررسی شدند و مشخص شد که طی ۳۳ ماه عملکرد موفقی داشته‌اند. علت این موفقیت:

                        1.        ضخامت مناسب مواد

                        2.                 قرارگیری صحیح در سطح اکلوزال به‌گونه‌ای که فشارهای وارده کامپرسیو باشند، که طول عمر باندینگ را افزایش می‌دهد.

مثال‌های دیگر:

                        •    Yamashita Adhesion Bridge: یک بریج مشابه Maryland Bridge که از Resistant Channel بهره می‌برد و باند آن به انامل، از طریق فسفریک اسید اچینگ، انجام می‌شود.

                        •   لامینیت‌های سرامیکی: در صورت انتخاب صحیح کیس و استفاده از تکنیک‌های درست، نرخ Survival این ترمیم‌ها در ۱۰ سال، حدود ۹۰ درصد گزارش شده است.

۲. بررسی ادهیژن به فلز

از دیرباز، اتصال رزین به فلز یک چالش مهم در دندانپزشکی ترمیمی بوده است.

تاریخچه باند به فلز:

                        •       ۱۹۷۳ – روش راش (Rash): در این روش، ریتینرها دارای حفرات Tapered در فلز بودند و کامپوزیت با ورود به این حفرات، یک باند مکانیکی ایجاد می‌کرد.

                        •    روش Maryland Bridge: با یک رویکرد متفاوت، سطح فلز به روش الکترولیتیک اچ می‌شد و یک میکروساختار در آن ایجاد می‌گردید که کامپوزیت در آن قفل می‌شد.

عوامل کلیدی برای افزایش باند به فلز:

                        1.    استفاده از یک مایع ادهزیو با خاصیت Wetting بالا

                        2.    آماده‌سازی سطح فلز برای افزایش انرژی سطحی

روش‌های آماده‌سازی سطح فلز برای باندینگ:

                        •      سندبلاست (Sandblasting) با آلومینیوم اکساید: مؤثرترین و رایج‌ترین روش که می‌تواند داخل دهانی (Intraoral) یا خارج دهانی (Extraoral) انجام شود.

                        •    روش‌های کمتر رایج:

                        •    اکسیداسیون در دمای بالا

                        •   غوطه‌ور کردن در محلول‌های اکسید‌کننده یا آنادایز‌کننده

                        •   آلیاژسازی سطحی با گالیوم و قلع

روش‌های تجاری آماده‌سازی سطح فلز:

                        •   Silica Coating: پوشش‌دهی سطح فلز با محلولی حاوی SiO₂ و کربن، سپس استفاده از سایلن پرایمر برای افزایش باند.

                        •   ROCATEC و CoJet (محصولات 3M ESPE): سندبلاست با ذرات آلومینیوم اکساید سیلیکاته‌شده که باعث بهبود باندینگ به فلز می‌شود.

۳. بررسی انواع سیستم‌های باندینگ به فلز

۱. باندینگ‌های Filler-Resin و Unfilled-Resin

                        •      ۱۹۷۸: معرفی اولین مونومر ادهزیو 4-META

                        • ۱۹۸۲: معرفی Superbond C&B که یک سیستم پودر-مایع برای اتصال به آلیاژها بود.

۲. بررسی سیستم‌های باندینگ مدرن:

                        •     Panavia EX (Kuraray): یک کامپوزیت رزین با ویسکوزیته پایین که شامل MDP Monomer است و باندینگ بسیار قوی به فلزات سندبلاست‌شده دارد.

                        •         اما در محیط آبی، باند آن به فلزات نجیب کاهش می‌یابد.

                        •      راه‌حل: استفاده از Tin Plating (یک پوشش قلع بر روی فلز) برای افزایش پایداری باند.

                        •       این تکنیک توسط شرکت‌های Kuraray (Core-IT) و Denfil توسعه یافته است.

                        •   Bistite II DC (Tokuyama): یک سیستم باندینگ متفاوت از Panavia که از مونومرهای دیگری برای افزایش باند استفاده می‌کند.

۳. بررسی Unfilled Universal Bonding Resins

                        •     All-Bond (Bisco): در این سیستم، Primer B به‌عنوان متال پرایمر عمل می‌کند.

                        •        Clearfil SE Bond و Clearfil Photobond (Kuraray): به دلیل دارا بودن MDP Monomer، باند بسیار قوی به فلزات دارند.

۴. نکات کلیدی برای موفقیت در باندینگ فلز

                        •   سندبلاست کردن فلز، انرژی سطحی را افزایش داده و خاصیت Wetting را بهبود می‌بخشد.

                        •   فاصله زمانی بین سندبلاست و باندینگ اهمیت زیادی دارد؛ زیرا آلودگی سطحی باعث کاهش انرژی سطحی می‌شود.

                        •      اگر از Tin Plating برای فلزات نجیب استفاده می‌شود، باید قبل از آن سندبلاست انجام شود تا سطح یکنواخت و تمیزی برای باندینگ ایجاد شود.

                        •      در اتصال آنله‌های فلزی با Panavia، باند ایجادشده به فلز بسیار قوی‌تر از باند آن به انامل است و در صورت شکست، معمولاً در ناحیهانامل اتفاق می‌افتد.

۵. نتیجه‌گیری

در این قسمت از دنت‌کست، به بررسی باندینگ رزین به فلز پرداختیم. از تاریخچه روش‌های باندینگ گرفته تا جدیدترین تکنیک‌های آماده‌سازی سطح فلز و معرفی سیستم‌های باندینگ مدرن.

نکات کلیدی:

✅ سندبلاست کردن، مهم‌ترین مرحله در آماده‌سازی فلز برای باندینگ است.

✅ سیستم‌های باندینگ حاوی MDP Monomer، بهترین عملکرد را در اتصال رزین به فلز دارند.

✅ روش Tin Plating باعث افزایش دوام باند در فلزات نجیب می‌شود.

✅ برای جلوگیری از کاهش انرژی سطحی، بهتر است سندبلاست بلافاصله قبل از باندینگ انجام شود.