اقدامات موثر در پیشگیری از پوسیدگی دندان

پیشرفت‌های چشمگیر در زمینه تولید کامپوزیت‌های مقاوم به پوسیدگی، هر روزه شاهد ورود محصولات جدید و باکیفیت به دنیای دندانپزشکی هستیم.

با این حال، حتی در بیمارانی که به بهداشت دهان و دندان پایبند هستند و رژیم‌های بدون شکر دارند، تخریب رزین‌های کامپوزیتی مشاهده می‌شود. این امر به این دلیل است که این مواد تحت تأثیر آنزیم‌های طبیعی بزاق نیز تخریب می‌شوند. بنابراین، باید پذیرفت که کامپوزیت‌ها به‌طور کامل از پوسیدگی‌ها جلوگیری نمی‌کنند. در حال حاضر، تلاش محققان بر روی افزایش مقاومت کامپوزیت‌ها در برابر پوسیدگی متمرکز شده است. کامپوزیت‌های رزینی بیواکتیو، که به تازگی در این حوزه تحول ایجاد کرده‌اند، حاوی فرمولاسیونی هستند که با آزادسازی ترکیبات فلوراید، کلسیم و فسفر، به رمینرالیزاسیون نواحی آسیب‌دیده دندان کمک می‌کنند. در سال‌های اخیر، مراقبت از دندان به سمت رویکردهای پیشگیرانه حرکت کرده و لازم است تولیدکنندگان مواد دندانی نیز تغییراتی در ساختار خود اعمال کنند. اگرچه مواد بیواکتیو رمینرالیزاسیون مفید هستند، اما تنها علائم پوسیدگی را درمان می‌کنند و قابلیت پیشگیری از آن را ندارند. به همین دلیل، کامپوزیت‌های آنتی‌میکروبی وارد عرصه دندانپزشکی شده‌اند.

کامپوزیت‌های آنتی‌میکروبی چیستند؟

دندانپزشکان می‌دانند که بیوفیلم‌ها در مراحل اولیه تشکیل پلاک ایجاد می‌شوند. تجمع مواد باکتریایی کاریوژنیک، به رسوب پروتئین‌های چسبنده مانند متابولیت‌های اسیدی منجر می‌شود و فرآیند پوسیدگی دندانی را ادامه می‌دهد. کامپوزیت‌های رزینی آنتی‌میکروب/آنتی‌بیوفیلم به طرق زیر در برابر پوسیدگی مقاومت می‌کنند:

            •           نابودی غیرانتخابی باکتری‌ها در معرض ترمیم

            •           نابودی انتخابی باکتری‌های پاتوژنیک در تماس با ترمیم

            •           حذف پروتئین‌های ضروری برای اتصال باکتری‌ها به ترمیم

نابودی باکتری‌های غیرانتخابی:

در این راستا، مواد مؤثری که اکثر گونه‌های باکتری موجود در حفره دهان را نابود می‌کنند، شامل کلروهگزیدین، نقره و ترکیبات چهارتایی آمونیوم هستند.

کلروهگزیدین:

مطالعات اخیر، با هدف کپسوله کردن مولکول‌های کلروهگزیدین و نانوذرات سیلیکا مزوپوروس در کامپوزیت‌های رزینی، منجر به تولید رزین‌های آنتی‌میکروبیال شده است. این ماده به‌طور عمده باعث تخریب باکتری‌ها می‌شود، اما مشکل اصلی این است که مقدار زیادی از آن در همان روزهای ابتدایی آزاد می‌شود و پس از حدود یک هفته اثر خود را از دست می‌دهد.

نانوذرات نقره:

استفاده از نقره به‌عنوان یک عامل ضدباکتری به پیش از کلروهگزیدین برمی‌گردد. این فلز آنزیم‌های مسئول سنتز DNA باکتری‌ها را غیرفعال می‌کند و در نهایت منجر به توقف رشد و مرگ سلول‌های باکتریایی می‌شود. ترکیب نانوذرات نقره با کامپوزیت‌های رزینی در جلوگیری از تشکیل بیوفیلم‌ها مؤثر است، اما مانند کلروهگزیدین، دوام آن تحت تأثیر رهاشدن ناگهانی این عوامل ضدباکتری قرار دارد.

ترکیبات چهارتایی متاکریلات آمونیوم:

ترکیبات آمونیوم (QAMs) مانند ستیل پیریدینیوم کلراید به‌عنوان عامل ضدپلاک و ضدجرم در بسیاری از دهانشویه‌ها کاربرد دارند. این ترکیبات می‌توانند به‌صورت کووالانسی با ذرات کامپوزیت رزینی پیوند برقرار کنند و به آرامی آزاد شوند، که در نتیجه کاهش تولید بیوفیلم و غلظت اسید لاکتیک در اطراف کامپوزیت‌ها را به‌دنبال دارد.

تخریب باکتری‌های انتخابی:

تنوع میکروبیوم‌های دهان بین 500 تا 700 گونه مختلف است که بیشتر آن‌ها به سلامت دهان کمک می‌کنند. یک عامل ضدمیکروبی مناسب باید قادر باشد گونه‌های مضر را از بین ببرد و در عین حال به گونه‌های غیرمضر اجازه دهد در دهان باقی بمانند.

به طور کلی، تکنولوژی‌های نوظهور در حال ارائه راه‌حل‌های امیدوارکننده برای ایجاد کامپوزیت‌های رزینی هستند، اما همچنان بزرگ‌ترین تهدید، مقاومت پلاک‌های باکتری تولیدکننده اسید است. امید است که زمان، بستر لازم را برای توسعه محصولات جدید و موفقیت‌های درمانی فراهم آورد.

تضمین سلامتی و دقت دندانپزشک و راحتی بیمار:لینک خرید پکیج ارگونومیک دندانپزشکی